/ از: خواجه شمسالدین محمد بن کمالالدین همدانی شیرازی متخلص به «حافظ» مشهور به «حافظ شیرازی» و «لسان الغیب»
، تاریخ کتابت: نیمهی سدهی ۱۳ق.
۲ (۱۶ب - ۱۹الف) برگ، ۱۲ سطر.
1
2
«ای داده بیاد دوستداری این بود وفا و عهد یاری، آخر دل ریش دردمندم تا چند بدام غم بسیاری، آن به که ز صبر رخ نتابم باشد که مراد دل بیابم».
«حافظ چه شود اگر بیایی نوری ز حضور عالم دل، چون ملک وصال او نگردد آسان آسان مسلم دل، آن به که ز صبر رخ نتابم باشد که مراد دل بیابم».
کاتب و محل کتابت نامعلوم است.
نوع خط:
تزئینات متن:
نوع کاغذ:
تزئینات نسخه:
شکسته نستعلیق.
عنوانها و نشانیها قرمز؛ اندازه متن: ۵/۱۳*۸سم.
ترمه نازک سبز مغز پستهای.
برگها مجدول به طلا، سبز (زنگار)، قرمز، لاجورد و مشکی و نیز کمندکشی به لاجورد و مشکی میباشد.
ماخذ فهرست: جلد ۲/۴۰، صفحه ۱۲۸.
ترجیع بندی است عاشقانه در ۷ بند که از حافظ شیرازی دانسته شده است؛ این ترجیع بند در نسخ کهن دیوان حافظ نیست، برخی در انتساب آن به حافظ تردید نمودهاند. باید افزود که ترجیع بند در اصطلاح ادب فارسی، شعری است شامل چند بند هم وزن، اما با قافیههای گوناگون، که در پایان هر بند، بیتی ثابت و واحد - که به آن برگردان میگویند - با قافیهای مستقل میآید و این بیت یگانه پس از هر بند آورده میشود. ترجیع بند در سنجش با قالب مشابه خود ترکیب بند از بافت محکمتری برخوردار است، زیرا وجود بیت برگردان همچون رشتهای از دانههای تسبیح را در امتداد یکدیگر پیوند داده و مرتب کرده است. قالب ترجیع بند را منشعب از قصیده دانستهاند. از مشهورترین ترجیعبندهای فارسی، ترجیع بند هاتف است که در همین نوشتار نسخهای از آن را به شمارهی «۱۳/۴۳۲» معرفی میکنیم.