کلیدواژه: عمل، امام علی (ع)، عمل گرایی، نهج البلاغه
چاپی
کتابنامه: ص. ۴۴ - ۴۵؛ همچنین به صورت زیرنویس
کارشناسی ارشد
علوم حدیث(گرایش نهج البلاغه)
۶/۶/۱۳۹۲
۱۹
در این تحقیق که به روش کتابخانه ای انجام شده به دنبال بررسی دیدگاه امیرالمؤمنین در مورد عمل بودیم و پاسخ به این سوال که آیا ایشان شخصیتی عمل گرا داشته اند یا نه؟ که با بررسی کتب معتبر تاریخی وسیره ی عملی حضرت، با تاکید بر نهج البلاغه مشخص شد از دیدگاه حضرت عمل اهمیت ویژه ای دارد. به طوری که در تعبیری زیبا اسلام را همان عمل می داند. حضرت ضمن سفارش مردم به عمل اعتقاد دارد که عمل خالصانه و مداوم است که مایه ی نجات انسان است. از نظر ایشان علم و عمل به هم پیوند داشته و کمال علم عمل کردن به آن است. حضرت خودپسندی ، غرور و پیروی از هوا و هوس و داشتن آرزوی دراز را از آفات عمل می شمارد. امام خود شخصیتی عمل گرا دارد. بدین معنی که هرگز برای رسیدن به هدف دست روی دست نگذاشته که امور خود به پیش روند. و یا دیگران آن را انجام دهند. بلکه هر جا احساس تکلیف نموده خود وارد شده و به وظیفه عمل نموده است. عملگرایی امام به مفهوم پراگماتیسم که رسیدن به نتیجه مطلوب در عمل را ملاک پذیرش هر ایده ونظریه می داند؛ نیست. بلکه ملاک عمل امام اصولی بود که به شدت به آن معتقد بود. وآن را از قرآن و رسول خدا گرفته بود.خواه به نتیجه برسد یا به ظاهرنرسد. اصولی مانند عدالت، حق مداری،و آخرت گرایی و....عملگرایی امام با پشتوانه علمی که ازخدا و رسول خدا گرفته بود صورت می گرفت. بنابراین هرگز عملی بدون پشتوانه ی علمی انجام نمی داد . به عبارت دیگر حضرت در عملگرایی دچار عمل زدگی نشد. امام در راستای عملگرایی خود دو هدف اساسی را پی ریزی نمود. نخست معرفی الگویی مناسب برای مردم (الگوسازی)دوم حفظ وحدت مسلمانان و تقویت نهال نوپای اسلام (حفظ مکتب) که نشانه ی شخصیت آرمان گرا و واقع بینی آن حضرت می باشد